“Zeta teče tamo gdje joj Brano reče”: Priča o hapšenju na Badnji dan koje je iznenadilo region

Izvor: Nedeljnik

Kažu da se moć nalazi tamo gdje ljudi vjeruju da se nalazi, a u Crnoj Gori je ovog Badnjeg dana jasno demonstrirano gdje se ta moć više neće nalaziti- kod Branislava Brane Mićunovića, sive eminencije sive zone Crne Gore.

Region je iznenadila ovog 6. januara vijest da je crnogorska policija uhapsila u Budvi Branislava Brana Mićunovića. Razlog je bio pretres i pronalazak oružja, a Mićunoviću je određeno zadržavanje od 72 sata. Nije, naravno, razlog bilo oružje, djelo za koje se inače rijetko izriče minimalna zatvorska kazna, već je stvar u slanju jasne poruke da više nema nedodirljivih u Crnoj Gori i da se moć ne nalazi tamo gdje se do sada nalazila.

Druga bitna poruka bilo je to zadržavanje od 72 sata, što je za Mićunovića bilo nezamislivo do sada. Pokazano je time da u Crnoj Gori ima policajaca, bez obzira na to što sada moraju da hodaju sa obezbjeđenjem, ali i sudija koji su spremni da zakon primjenjuju doslovno, ne obazirući se na to kolika je moć pojedinca. Nije Crna Gora često mogla time da se pohvali u prethodne tri decenije.

Mićunović je čovjek koji se za sve pitao u ovoj zemlji – kažu od kriminala do izbora načelnika policije, sudija i tužilaca – a sada prvi put u svojoj karijeri, nema podršku države.

Još od osamdesetih godina prošlog vijeka kada je, tvrde, za potrebe Udbe “vaspitavao” emigraciju po Evropi, preko “državnog” šverca cigareta devedesetih, pa sve do promjene režima Mila Đukanovića, Mićunović nikada nije bio “čist kriminalac”, kakvim ga mnogi pogrešno smatraju, već čovjek koji je oduvijek u poslovnim odnosima sa državom -po sistemu usluga mimo zakona za uslugu u zakonu.

Mićunovićevi pažljivi biografi podsjećaju da su prvi njegovi kontakti sa Udbom počeli još sedamdesetih godina prošlog vijeka kada se iz rodnog Nikšića uputio u Novi Sad, na studije ekonomije. Tu se zbližio sa Ratkom Butorovićem, poznatijim kao Bata Kan Kan i grupom drugih studenata iz Crne Gore koja vrlo brzo stavlja poslove u glavnom gradu pokrajine pod svoju kontrolu.

Vrlo brzo počela su i druženja sa “žestokim momcima” koji su svi do jednog povezivani sa Službom državne bezbjednosti bivše SFRJ, a među kojima su poznatiji javnosti: Đorđe Božović Giška, Ljubomir Magaš Zemunac, Darko Ašanin, Željko Ražnatović Arkan, Ratko Đokić, Dragan Joksović Jokso, Vojislav Raičević Amerikanac i mnogi drugi.

Mićunović odatle ide za Beč gdje sa Giškom otvara firmu Sloga, bave se poslovima obezbjeđenja klubova, a nikad potvrđene priče idu dotle da u zamjenu za “državne poslove” dobijaju zauzvrat lažna dokumenta SFRJ i amnestiju za pljačke u Evropi i nestašluke u Jugoslaviji.

Iz tog vremena ide i povezanost njegovog imena sa ubistvom Stjepana Đurekovića, odbjeglog direktora INA, ali to nikada nije zvanično potvrđeno, čak ni u sudskom postupku koji je prije par godina okončan u Njemačkoj.

Sa raspadom Jugoslavije, svi “žestoki momci” su se vratili da učestvuju u sukobima koji nastaju, ali Mićunović je jedan od rijetkih koji nije imao svoju paravojnu jedinicu. Na sahrani njegovog kuma Đorđa Božovića Giške, Mićunović je kazao da se baš tih dana spremao da dođe na ratište sa 20 Crnogoraca.

Umjesto toga, odlučio je da ostane u Crnoj Gori gdje je na vlast dolazio njegov prijatelj iz mladosti i rodnog Nikšića – mladi lav Milo Đukanović. Na ruku mu je išlo i to što je Crna Gora počela tih dana da puni državni budžet švercom cigareta iz Italije, rutom koju je godinama unazad razvila Udba. Državni posao sa godinama je postao privatni, a Mićunović se zajedno sa Đukanovićem našao na optužnici italijanskog tužilaštva koja je neslavno završena oslobađajućom presudom.

Politički, pratio je Đukanovića sve do danas. Devedesetih je organizovao obezbjeđenje za Zorana Đinđića i druge opozicione prvake koji su utočište tražili u Crnoj Gori, a novinar Šeki Radončić u knjizi “Iza maske: Tajni ratovi u tajnoj policiji” pisao je o pripremama Mićunovića za “akcije odmazde oko za oko, zub za zub” u samom Beogradu.

U zatvoru je posljednji put bio u oktobru 2000. godine pod sumnjom da je ubio čovjeka ispred Kliničkog centra u Podgorici. Ta osoba je prethodno bila ranjena u jednom lokalu pod Mićunovićevom kontrolom. Navodno je organizovao pomirenje dvije osobe iz kriminalnog miljea, oni su se posvađali, izvukli pištolje i pucali jedan na drugog. “Nisu ispoštovali Brana”, pa je otišao kolima ispred Kliničkog centra i upucao jednog od ranjenih koje je dovezla hitna pomoć. Zločin na kraju nije dokazan, svjedoci su promijenili iskaze, a dokazi su nestali iz policijskog depoa.

U godinama koje su usljedile, Mićunović je legalizovao većinu novca za koji se tvrdilo da potiče iz sive zone. Nemalu pomoć imao je i od Prve banke u vlasništvu Ace Đukanovića koja mu je odobravala kredite, ali i od odbornika Demokratske partije socijalista koji su svojim glasovima legalizovali njegove objekte u Budvi.

Primarni fokus mu je bio na nekretninama, ali i kockarnicama. U Crnoj Gori se kaže da “ko god da kocka, Brano dobija”.

Ali kontakta sa podzemljem se nije odricao. Nakon izbijanja afere “Balkanski ratnik”, u kojoj je zaplijenjeno više tona kokaina, italijansko tužilaštvo je saopštilo da je klan Darka Šarića za šverc narkotika koristio infrastrukturu tranzita cigareta stvorenu devedesetih. Glavnooptuženi u aferi “Balkanski ratnik” Darko Šarić navodno je bio u bliskim odnosima sa Branom Mićunovićem. To je saopšteno na suđenju u Beogradu. Na insistiranje odbrane, ime Mićunovića je, međutim, zatamnjeno.

Ispostavilo se kasnije da je Mićunović pregovarao sa Rodoljubom Milovićem, tadašnjim načelnikom UKP Srbije, o predaji Šarića u zamjenu za deset godina robije. Ostalo je do danas nejasno po čijem nalogu i ovlašćenju je Milović pregovarao sa Mićunovićem.

Nakon raspada tog Šarićevog klana i raspada njihovih nasljednika iz Kotora, Mićunović je navodno bliži bio sa “kavačkim klanom”.

Možda je ta bliskost i mogući razlog za prijetnje “kavačkog klana” Dritanu Abazoviću za koga se pretpostavlja da je imao hrabrosti da pošalje poruku o kraju nedodirljivosti Mićunoviću. Crnogorski “Monitor” je objavio da su “kavčani” navodno poručili Abazoviću da će se sresti “na jedan ili drugi način”.

Ovih dana, dakle, prvi put od kada je ušao u ugovorni odnos sa organima SFRJ, Mićunović nema podršku države. Samim tim aura nedodirljivosti i te kako blijedi, iako je jasno da Mićunovićeva finansijska i svaka druga moć ostaje, ali u zemlji, poput Crne Gore ili Srbije, to ništa ne znači kada se država okrene na drugu stranu, bez obzira na to što se glasno govorilo: “Zeta teče tamo gdje joj Brano reče.”