Sutra 31 godina od pogibije deset i ranjavanja 33 srpska civila na Ilidži
Izvor: Srna
Sutra se navršava 31 godina od kada su pripadnici takozvane Armije BiH granatirali teritoriju Republike Srpske iz pravca Igmana, Hrasnice i Butmira i na autobuskoj stanici u opštini Ilidža ubili deset i ranili 33 srpska civila, od kojih su mnogi ostali trajni invalidi. Najmlađa žrtva ovog svirepog masakra bio je trinaestogodišnji dječak Slađan Grgić.
Predsjednik Boračke organizacije “Ilidžanski borac” Goran Šehovac rekao je da je ovo jedan od prvih zločina muslimanskih paravojnih formacija iz pravca Igmana, Hrasnice, Butmira i Sokolović kolonije nad nedužnim civilima, uglavnom Srbima, a među žrtvama je bilo i nekoliko Hrvata i Bošnjaka.
“Ono što je najžalosnije jeste činjenica da je u tom zločinačkom napadu muslimanskih falangi ubijen trinaestogodišnji dječak Slađan Grgić, a posebno ogorčenje stvara to što Tužilaštvo BiH još nije procesuiralo odgovorne za ovaj masakr”, rekao je Šehovac.
Prema njegovim riječima, svaka nevina žrtva zaslužuje pijetet, bez obzira na nacionalnu pripadnost, i niko normalan ne odobrava niti podržava ratne zločine, posebno ne napade na djecu.
Šehovac je rekao da su u pravu svi oni koji negoduju zašto na spomeniku ubijenoj djeci Sarajeva nema i imena Slađana Grgića, koji je ubijen u tom gradu na samom početku građanskog rata.
“Znači li to da on za sarajevske vlasti i sarajevsku čaršiju nije bio dijete? I ta stravična činjenica treba da bude na sramotu i Suda i Tužilaštva BiH, ali i za cijelo društvo BiH koje je zanemarilo pogibiju nevinog srpskog dječaka”, naglasio je Šehovac.
Tokom granatiranja, na autobuskoj stanici u Ilidži 25. oktobra 1992. godine poginuli su i Žarko Kreštalica /27/, Milojka Tambur /38/, Ružica Martinović /25/, Branka Milošević /40/, Nataša Kvesić /24/, Tomislav Milanović /34/, Zdravko Šutalo, Mira Delić i Petko Radovanović.
Nekadašnji direktor ratne bolnice “Žica” u Blažuju Milan Pejić, koji je bio svjedok ovog masakra, izjavio je ranije da su minobacačke granate ispaljene sa muslimanskih položaja na Igmanu pale na parking i u blizini dva kioska pored kojih su stajali ljudi, čekajući autobus da bi otišli na posao ili u kupovinu.
On je rekao da su teške povrede tim ljudima i djeci nanijeli ne samo geleri od granata, nego i krhotine razrušenih kioska koji su nakon eksplozije letjeli na sve strane, zbog čega je ovaj masakr nad nedužnim stanovništvom bio još stravičniji.
Pejić dodaje da su ranjenici prebačeni u bolnicu “Žica”, a da su tijela poginulih odvezena na groblje “Vlakovo”.
Za ovaj zločin takozvane Armije BiH niko nije odgovarao, a opštinske vlasti ne dozvoljavaju postavljanje spomen-ploče na mjestu stradanja nevinih srpskih civila.
Planina Igman je bila pod kontrolom snaga takozvane Armije BiH, dok je samo jedan njegov mali dio, Golo brdo, od 1992. i 1993. godine bio pod kontrolom Vojske Republike Srpske.
Pod muslimanskom kontrolom bila je i Hrasnica, a u selu Kovači nadomak Hrasnice bila je smještena minobacačka jedinica takozvane Armije BiH.
